Lief 2015

Lief 2015,

Je was niet makkelijk en toch wil ik je bedanken. Je hebt mij geleerd wie ik als klein meisje was, waar mijn kwetsingen zitten en zaten. Je hebt mensen op mijn pad gebracht die mij verrast hebben. Soms positief, soms minder fijn. Maar ook de niet fijne ervaringen brachten een schat aan wijsheid met zich mee. Natuurlijk zag ik het niet altijd wanneer het er was. Soms duurde dat uren, dagen, weken of zelfs maanden. Misschien zelfs wel jaren...

Deze dagen zijn gevuld met ideeën over vergeven. Ik weet dat vergeven ruimte brengt en dat het daarom zó waardevol is als je kan vergeven.
Vergeven is iets wat je met heel je hart moet willen. Als je iemand vergeeft... dan voel je dat!

Er zijn mensen gekomen en gegaan in 2015. Soms gingen ze net zo snel als dat ze kwamen. De indruk die zij achter lieten was er niet minder om. Er zijn ook mensen die er altijd al waren en waarvan ik hoop dat ze er altijd zullen zijn. Ik hoop dat deze lieve, waardevolle, mensen het weten als ze dit lezen. Ik hoop dat ze voelen dat ik hen bedoel. Ik hoop dat ze voelen wat ik voor hen voel. Dat zij allen op hun unieke, eigen, wijze een mooie bijdrage hebben gehad aan mijn 2015.

Ik wens mezelf toe dat zij er in 2016 weer bij zijn. Sommige mensen heb ik gemist in 2015. Ik moedig mezelf aan om dit uit te spreken en hen uit te nodigen om weer in mijn leven te komen. Ik hoop dat deze mensen zich altijd welkom voelen bij mij.

2015 was ook gevuld met werk. Vele kindjes en ouders kwamen met vragen om hulp bij mij. Meestal hadden zijzelf de antwoorden op de vragen die zij stelden. Het antwoord ligt meestal besloten in jezelf. Soms is het moeilijk om het antwoord wat zachtjes fluistert te horen. Het is fijn als anderen je kunnen helpen met het luisteren naar die stem. Als ik iemand in zijn kracht zet dan help ik met het luider laten klinken van die stem die het al weet. Ik weet als geen ander hoe moeilijk het is om naar die stem te luisteren. Het geeft ook niet als je 'm nog niet kan horen. Dat komt wel. Op het moment dat jij er klaar voor bent hoor je het wel. 

Lief 2015, het is prima dat je gaat. Dankjewel.

Welkom 2016! 
Ik ben nieuwsgierig naar jou en wat jij mij gaat brengen. Wat het ook is...ik heb een fundamenteel
vertrouwen dat het jaar zich zo gaat ontvouwen dat het brengt wat ik nodig heb en wat ik aan kan. Dus: kom maar op! 

Loslaten & Accepteren

Loslaten en Accepteren, het klinkt als twee zusjes, hand in hand.

Hoe vaak en hoe makkelijk zeggen we dit tegen anderen en tegen onszelf?  Het is bijna een soort modewoord: 'loslaten'.  Toch is het verrekte moeilijk.

Deze quote:

Loslaten is de hoop opgeven op een beter verleden (van Kees van Zijtveld)

maakt het duidelijk.

Je kan het verleden niet veranderen. Dus proberen het te veranderen is zinloos. Je kan het dus niet veranderen, wel hoe je er tegenaan kijkt. 

Als je het verleden los laat, geef je het op dat het verleden anders moet zijn. 

Dan is het ineens simpel.

Als je het verleden los laat, hoeft het niet meer te veranderen.

Want tot je het los laat ben je er mee bezig. Je 'doet' er iets mee. Je houdt het vast en wil het anders hebben. Het is niet 'goed'.

Als je het los laat is het goed. Klaar!

En dat is ook best eng. Want als het Klaar! is wat dan?

Dat voelt een beetje gek, een beetje naakt. Wat ga ik dan doen? 

Oja een ander modeverschijnsel volgen: Leven in het Nu. 

Ook zó verrekte moeilijk.

Waarom is dat NU zo moeilijk als ik net het verleden heb los gelaten?

Als je niet in het verleden iets aan het repareren of veranderen bent is de kans groot dat je hoofd zich bezig gaat houden met dat wat er in de toekomst gaat gebeuren. Of wat je wil dat er gaat gebeuren. Of waar je bang voor bent dat gaat gebeuren. En dan kan je maar beter voorbereid zijn en ál vast de toekomst gaan veranderen. Want dan hoef je later....het verleden niet te veranderen.

Oja, ik ging in het NU leven. 

Leven is veranderen

Al een jaar 'gewoon zien'. Heel soms wil ik nog mijn lenzen uit doen of zet ik de bril van onze jongste op. Bijzonder om te merken hoe diep ingesleten gewoonte patronen zitten. Ik realiseer mij dat dit niet alleen geldt voor 'doe dingen'. Hoe vaak willen we gedrag of gedachtepatronen doorbreken of veranderen omdat ze niet meer hetgeen opleveren wat we graag willen? Dit heeft volgens de wetenschap 6 weken nodig. Maar na die zes weken zit het nog steeds, ergens, diep in ons ruggenmerg verstopt en plopt het soms op. Ongevraagd en ongewenst. 
Confronterend ook: ik dacht dat ik dat niet meer deed? Ik dacht dat ik iets nieuws geleerd had? 

Hoe langer je iets gedaan of gedacht hebt, hoe langer het duurt om het af te leren. De dingen die ik als klein meisje geleerd heb zijn dus verrekte moeilijk om te veranderen. En goed om te realiseren: ooit was dat het beste wat ik kon bedenken in een bepaalde situatie. Het heeft mij toen verder gebracht. Dus 'afschieten' is überhaupt onaardig. Ik heb er ooit erg m'n best op gedaan. Nu probeer ik te kijken naar dat kleine meisje en haar te vertellen dat ze haar best heeft gedaan maar dat ik nu als volwassen vrouw weet dat het anders kan en mag.  En dan begint het oefenen. Vallen en opstaan. Leren fietsen: eerst met zijwieltjes en de hand van je vader of moeder in je rug. Later steeds meer zelfstandig. Fietsen lijkt nu simpel vergeleken met de dingen die we in een grote mensen leven willen leren. Maar leren fietsen was vroeger voor sommigen ook 'a hell of a job'.

Ik kijk met meer mildheid naar mezelf en mijn omgeving omdat veranderingen tijd en veel energie kosten. Liefdevol kijken naar jezelf helpt je verder dan jezelf afschieten omdat het 'weer niet lukt'. Hoge eisen stellen aan jezelf en je omgeving...ik ben er goed in. Ik weet als geen ander dat het een 'hell of a job' is om dat te veranderen. De scheidslijn tussen 'de lat hoog leggen of het beste eruit willen halen' en 'pushen' is soms maar lastig te herkennen. Overschatten of onderschatten. Zelfde dilemma. Beide zijn niet comfortabel. En wie bepaald wat het is? Jijzelf. Dat betekend dat je ook nog eens grenzen aan moet kunnen geven! Hetgeen ook lang niet altijd makkelijk is....Gelukkig hebben we een heel leven om te mogen leren.

Iedereen leert zijn eigen dingen en doet dat op zijn eigen manier en moment. Soms omdat je er bewust voor kiest, soms omdat het oude niet meer past en je iets anders moet verzinnen. Soms omdat je omstandigheden veranderen. Veranderingen horen bij het leven dus leven is veranderen. Leven is leren omgaan met de veranderingen die hoe dan ook op je pad komen.

Gemis

Iemand missen, iets missen, een gemis ervaren...
Het houdt me bezig. Het is breed, iedereen kent het maar je kan het niet pakken.
Dat laatste is dan ook het meest zinvolle: je kan het niet (vast) pakken dus probeer dat dan ook niet. Makkelijk gezegd!

Iemand of iets missen betekent dat  iets veel voor je betekent. Dat is mooi. Het betekent dat je je kan hechten aan iemand, dat je van iemand kan houden. Ieder mens heeft liefde, houden van, nodig om te kunnen leven. Zonder ga je dood.

Het houden van gedeelte is het makkelijke gedeelte. Dat is fijn. Voelen dat je van iemand houdt en in het beste geval dat de ander ook van jou houdt, is fijn. Wanneer je van elkaar gescheiden wordt, je verliest iemand, je raakt iets kwijt dan ontstaat er 'gemis'.

Je voelt iets, in jezelf, wat minder fijn is. Verdriet? Boosheid? Pijn? Verzet?
Ja, meestal voel ik verzet als ik iets wat fijn was niet kwijt wil raken. Het verzet kan boosheid met zich mee brengen. Boos op de omstandigheden, de situatie waardoor ik iets kwijt raak. Boos op iemand die ervoor gezorgd heeft dat ik iets kwijt ben. Is dat redelijk? Boos worden op iemand anders? Heeft het zin om boos te worden op omstandigheden? Niet echt.

Terug naar het mooie aspect: je raakt iets kwijt wat waardevol is. Je bent gehecht aan iets of iemand. Ieder mens die alle ontwikkelingsstappen goed doorlopen heeft kan zich hechten. Dus dankjewel dat ik mij kan hechten! Dankjewel dat ik 'houden van' kan ervaren. En dus ook....dankjewel dat ik het gemis kan ervaren.

Maar het is niet fijn!
Mijn hoofd maakt er van alles van, doet er van alles mee. Na de dankbaarheid die ik kan voelen komt opnieuw het verzet, boosheid, verdriet en meer...
En opnieuw...besef van Dankbaarheid dat ik als mens zo'n heel wezen ben dat ik dit allemaal kan ervaren.

De volgende stap is om het er te laten zijn. Ik hoef er niks mee, Sterker nog: ik kan er niks mee. Het is een gevoel wat er gewoon is, als een reactie op iets. Ik hoef me er niet door te laten leiden, ik hoef geen actie te ondernemen.
Als dat lukt dan merk ik dat ik gewoon blijf ademen, blijf leven, blijf houden van wat er wél is, van wie er wél is.
Dankbaarheid komt weer op bezoek: er is zoveel om dankbaar voor te zijn. Dus ook dank ik de pijn, het verdriet en de boosheid dat ze zo nu en dan bij mij op bezoek komen. Het mag er allemaal zijn, het hoort erbij, het hoort bij mij. En dat is okay. Ik ben okay.

Potje geduld gezocht

Iedereen mag er zijn zoals hij is en neemt zijn (of haar...) gebroken stukjes, pijnplekken en verwrongen gedachten met zich mee. Iedereen probeert op zijn manier de beste versie van zichzelf te zijn. Ik ook.  Niet omdat ik me beter voor wil doen dan dat ik ben. Juist niet! Ik wil elke dag een stap (soms een stapje) maken op weg naar een 'betere ik' om zo bij te kunnen dragen aan een betere wereld.

Misschien is 'betere ik' niet het juiste woord. Het is een 'ik' die meer compassie heeft met zichzelf. Die milder is naar zichzelf en kan zeggen: ik zie jou, ik zie dat jij je best doet. Ik zie dat je je best doet om anderen niet te kwetsen, om anderen te begrijpen. Maar neem je tijd. Wacht geduldig af (hoe doe je dat in godsnaam??) en je zult zien dat het wel komt. Vanzelf.

Dat is dan hoe het zou kunnen gaan. In theorie.

In de praktijk ben ik meer iemand van duwen en trekken aan een proces. Actie in de tent! Met kinderen heb ik geduld maar met mijzelf en andere grote mensen minder... Ik denk dat ik mijn 'geduld potje' leeg maak met de kinderen.
Tja...wat ga ik daar aan doen? Meer geduld 'maken' of mijn geduld beter verdelen?  Ik weet het niet. Misschien moet ik daar ook wel geduldig op wachten, tot ik het wel weet....Tot die tijd doe ik waarvan ik denk dat het goed is. Het beste voor mijzelf én mijn omgeving. Vind je dat ik er even niks van bak? Zeg het tegen mij. Een leerproces duurt een leven lang dus ik heb nog wel wat tijd.

O!

Wat zeg ik nou? Zit daar mijn geduld? Mijn vertrouwen in het proces? Is dat het geheim van ' een leven lang leren'? Ik voel me ineens een stuk geduldiger! En een geduldigere Yvonne is wellicht wel een verbeterde versie.....veel kleine stapjes maken één grote....

Liefdevolle haven

Weg van thuis maar thuis komen bij jezelf. Soms is het makkelijker om niet thuis te zijn zodat je thuis kan komen.

Enkele weken geleden gepland en nu werd duidelijk waarom: een les ontvangen. Dagelijks stem ik af, probeer ik te geven wat de ander nodig heeft. Ik gebruik mijzelf als instrument: klopt dit, voelt dit goed? Ik ben dankbaar voor dit instrument, ik ben dankbaar voor het 'afstem- talent' welke ik zo vanzelfsprekend gebruik. Wanneer het dagelijks leven door raast is het soms lastig af te stemmen op mijzelf. 

Ik ben een schip, verbonden aan een haven. De haven is mijn thuis. Soms keert mijn schip niet vaak of lang genoeg terug naar de haven. Dan raken voorraden op, de bemanning is geïrriteerd en vermoeid. De stip aan de horizon wordt vaag, de koers onduidelijk. Tijd om terug te keren naar de haven.

De haven is een plek om te ontspannen en te ontvangen.

De bemanning rust uit, voedt zich. Reflecteren en bezinnen. De ervaring van de afgelegde reis wordt meegenomen op een volgende. De haven is de plek om antwoorden te vinden op vragen zoals: Wat is nodig om koers te houden? Welke bemanning? Welke kennis? Meer tijd in de haven? Tijd en rust in de haven bieden de mogelijkheid om te voelen, te ervaren wat nodig is om koers te houden. Dan kan ontvangen worden wat nodig is. Het schip wordt bevoorraad en maakt zich klaar voor een nieuwe reis.

Wat een warm en liefdevol thuis is je haven. Als je dat voelt, weet je dat je toegerust bent voor een volgende reis. Je weet niet wat de volgende reis je brengt, je weet niet welke schepen je tegen komt, je weet niet welke stormen er, soms onverwacht, opsteken. Als je thuis bent bij jezelf, ben je helder en sterk genoeg om in elke storm te blijven koersen op jouw stip aan de horizon. Dan ervaar je dat elk schip wat voorbij komt je iets brengt en dat elke storm je sterker maakt.

Mijn schip gaat vaker thuis te zijn in de haven om daar te kunnen ontvangen wat ik nodig heb.

Hét plaatje

Iedereen heeft een plaatje in zijn hoofd, een idee over 'hoe het moet' of 'hoe het gaat zijn'. Dat plaatje wordt gevormd door je opvoeding, je genen pakketje, wie en wat er op je pad komt.

Plaatjes zijn fijn en soms niet. Het kan je richting geven in het leven. Als je een helder plaatje hebt en je leven ontvouwd zich volgens het pad in je hoofd dan is dat prettig. Het plaatje klopt.
Maar bij hoeveel mensen klopt de werkelijkheid niet met het plaatje? En wat dan? Het vasthouden van een plaatje maakt het lastig als de dingen anders gaan dan gedacht. Het loslaten van een plaatje is niet makkelijk.

Het plaatje wat je had gevormd lijkt niet te matchen met de realiteit. Je kunt hiervoor meerdere oplossingen bedenken, bijvoorbeeld;

• Je past je werkelijkheid aan en zorgt dat het weer gaat kloppen met je plaatje. Dit levert vaak veel praktische geregel op en je kunt daarbij niet altijd op de medewerking van je omgeving rekenen (aangezien mensen over het algemeen niet zo van verandering houden...).
• Of je past je plaatje in je hoofd aan en dan klopt het weer.

Volgens mij is het makkelijker om je plaatje in je hoofd aan te passen dan de werkelijkheid. Hiermee wil ik niet suggereren dat je geen invloed hebt op de werkelijkheid, de wereld om je heen. Dat heb je wel degelijk! Maar sommige paden en plannen ontvouwen zich ('overkomen je' klinkt minder fijn) .... Het komt niet overeen met je plaatje. Dus het wringt!

Dit is volgens mij het moment dat je het plaatje in je hoofd over hoe het 'allemaal zou moeten' aan kan passen. Okay, dit is inderdaad iets makkelijker gezegd dan gedaan. Ik merk dat het bij mij altijd helpt om in gesprek te gaan met verschillende mensen met verschillende visies (lees: waarheden) en levensstijlen. Daardoor vergroot ik mijn wereld. Ik onderzoek in gesprek wat voor mij misschien meer passend is dan het 'oude' plaatje.

Nu is het zo dat als ik mijn plaatje aanpas, ik iets aan de totale puzzel verander. Dan volgt er meer onderzoek (gesprek) en gepuzzel. Blijkt mijn leven een soort Gaastra puzzel te zijn...!

Gelukkig hou ik wel van spelen met gedachten ;) 

Astrid Lindgren gevoel

Vandaag had ik een 'Astrid Lindgren gevoel'. 

Onze kersenboom is van een boom met prachtig roze bloesem veranderd in boom vol fruit. Ook de vogels hebben ons geheim in de achtertuin ontdekt dus nu is het moment: zij of wij. Zij prikken in de kers en als het niet bevalt hebben wij een kers met een duts. Of wij plukken ze iets aan de vroege kant en dan hebben wij de kersen! Even googlen leverde ons de informatie op dat we de trotse bezitters zijn van een 'Spaanse kers' en veel roder dan wat ze nu zijn worden ze niet.

Plukken dus.

Ook voor het eerst in mijn leven! Een laddertje en een bakje, wiebelend op de ladder voelde ik mij een meisje uit een boek van Astrid Lindgren. Ik weet niet precies of ze ooit schreef over fruit plukken maar ik weet zeker dat het zomaar in een boek gekund had. 

Het is een lekker gevoel. Een gevoel van de zomer, tijd voor alles en het mooiste van de natuur om je heen. Plukkerdepluk. Ruby hielp mee en ontpopte zich tot opper-ont-takker. Ze haalde de steeltjes van de kersen af. Geen idee of dat een goed idee is maar: who cares? Het was gezellig in onze ieniemienie boomgaard. 

Morgen weer wat plukken. Kersen én huis-tuin-keuken-geluk. 

Eerste keer

Voor alles is een eerste keer. Ook voor het starten van een blog. In gedachten al zo vaak gedaan maar nog nooit in het écht.

Wat kan je hier verwachten? Wat mij betreft van alles. Ik ga zelf mijn ideeën en gedachten opschrijven maar ook die van anderen hier plaatsen. Dus heb je zelf wat geschreven wat je wel wereldkundig wil maken? Kom maar door!

Wie ben ik?
Als je op mijn persoonlijke facebook pagina kijkt leer je mij voor een deel kennen.  Op deze facebook pagina en op deze site vind je terug wat mijn passie & werk is. 

Lees mee en je ontdekt wie ik ben en wat ik belangrijk vind in het leven. Spelen met gedachten is dus een weergave van mijn gedachten maar zeer zeker ook die van anderen. Niet alles wat in deze blog staat komt dus uit mijn hoofd. Soms is het een weergave van gedachten van anderen, waar ik dan mee speel. Wees gerust: alle beschreven personen zijn fictief! Het gaat niet over jou...maar het kan wel zijn dat je jezelf er in herkent. Dat is alleen maar leuk en fijn!

Veel leesplezier hier!