Gemis

Iemand missen, iets missen, een gemis ervaren...
Het houdt me bezig. Het is breed, iedereen kent het maar je kan het niet pakken.
Dat laatste is dan ook het meest zinvolle: je kan het niet (vast) pakken dus probeer dat dan ook niet. Makkelijk gezegd!

Iemand of iets missen betekent dat  iets veel voor je betekent. Dat is mooi. Het betekent dat je je kan hechten aan iemand, dat je van iemand kan houden. Ieder mens heeft liefde, houden van, nodig om te kunnen leven. Zonder ga je dood.

Het houden van gedeelte is het makkelijke gedeelte. Dat is fijn. Voelen dat je van iemand houdt en in het beste geval dat de ander ook van jou houdt, is fijn. Wanneer je van elkaar gescheiden wordt, je verliest iemand, je raakt iets kwijt dan ontstaat er 'gemis'.

Je voelt iets, in jezelf, wat minder fijn is. Verdriet? Boosheid? Pijn? Verzet?
Ja, meestal voel ik verzet als ik iets wat fijn was niet kwijt wil raken. Het verzet kan boosheid met zich mee brengen. Boos op de omstandigheden, de situatie waardoor ik iets kwijt raak. Boos op iemand die ervoor gezorgd heeft dat ik iets kwijt ben. Is dat redelijk? Boos worden op iemand anders? Heeft het zin om boos te worden op omstandigheden? Niet echt.

Terug naar het mooie aspect: je raakt iets kwijt wat waardevol is. Je bent gehecht aan iets of iemand. Ieder mens die alle ontwikkelingsstappen goed doorlopen heeft kan zich hechten. Dus dankjewel dat ik mij kan hechten! Dankjewel dat ik 'houden van' kan ervaren. En dus ook....dankjewel dat ik het gemis kan ervaren.

Maar het is niet fijn!
Mijn hoofd maakt er van alles van, doet er van alles mee. Na de dankbaarheid die ik kan voelen komt opnieuw het verzet, boosheid, verdriet en meer...
En opnieuw...besef van Dankbaarheid dat ik als mens zo'n heel wezen ben dat ik dit allemaal kan ervaren.

De volgende stap is om het er te laten zijn. Ik hoef er niks mee, Sterker nog: ik kan er niks mee. Het is een gevoel wat er gewoon is, als een reactie op iets. Ik hoef me er niet door te laten leiden, ik hoef geen actie te ondernemen.
Als dat lukt dan merk ik dat ik gewoon blijf ademen, blijf leven, blijf houden van wat er wél is, van wie er wél is.
Dankbaarheid komt weer op bezoek: er is zoveel om dankbaar voor te zijn. Dus ook dank ik de pijn, het verdriet en de boosheid dat ze zo nu en dan bij mij op bezoek komen. Het mag er allemaal zijn, het hoort erbij, het hoort bij mij. En dat is okay. Ik ben okay.