Lief leven,

We leven in een bijzondere tijd. We noemen het 'de corona crisis'. Ik kan niet werken dus er is veel tijd voor... van alles en ook helemaal niks.
Ik practiseer, ik neem deel aan een online retraite. Ben soms bang om ziek te worden. Als er iemand ziek is geworden dan start de corona calculator op: wanneer heb ik diegene gezien? Wie heeft er contact gehad? Zit ik, of een van mijn meest dierbaren, in de gevarenzone? Ik zie hoe ik worstel met de regels op sommige dagen. Ik zie hoe ik mij schuldig voel als ik geniet van de dag en geen idéé heb van de drama's die zich in een soort parallel universum (het ziekenhuis) lijken af te spelen. Ik balanceer tussen willen weten en niet willen weten. Ik wil weten hoe het met de wereld gaat, ik wil weten of iedereen gezond is of niet. En ik wil het niet weten omdat het enorme onrust veroorzaakt soms en veel energie vraagt. Het lijkt me niet egoistisch om zo nu en dan even terug te stappen uit de wereld om 'te herbronnen'. Wat kan ik doen?

Ik kan ervoor zorgen dat het goed met mij gaat zodat ik geheel volgens het vliegtuigprincipe (eerst jezelf O2 geven en daarna je kinderen) na Corona up and running om anderen te ondersteunen.

Ondertussen maak ik mij soms zorgen om mijn inkomen (wég) en tegelijkertijd rust ik in een diep vertrouwen dat het goed komt. Goed is. Ik zie nog meer bijzondere mechanismes in mijzelf. Eerst de realisatie dat mijn inkomen volledig weg valt. Dat betekent dat ik nu mijn pensioen op moet gaan eten. Natuurlijk is dat een fiks drama maar ik voel me sterk omdat ik nog steeds in staat ben om voor mijzelf en mijn meisjes te zorgen. Daarna komt de overheid met een regeling waar ik heel blij mee ben. Daardoor kan ik zowel op de korte en lange termijn voor mijzelf en de meisjes blijven zorgen! Hiephiephoeraaa. Maar wat bijzonder dat ik van de 'hiephierphoeraa'  in de stress kan schieten omdat het niet duidelijk is, zoekend naar informatie. Ineens plaats ik mijzelf weer in de 'afhankelijke' positie. En wat een illusie is dat eigenlijk!

Feitelijk is er namelijk niks veranderd. Ik wacht af, ik doe wat ik kan doen. Ik werk met kinderen en ouders wanneer het kan via videobellen. Ik moet echt erkennen dat ik graag goede kwaliteit wil leveren en enorm veel moeite heb met 'een beetje minder kwaliteit' door te video bellen. Ik leer mijn lat los te laten om hem vervolgens ook weer op te pakken en opnieuw gefrustreerd te raken. Zo ook over mijn inkomen: de ene keer berust ik en vertrouw ik op het goede, de andere keer ben ik gefrustreerd aan het zoeken naar mogelijkheden om de schade te beperken.

En nu, ik lach even om mijzelf, er is weer niks verandert. Dus laat ik maar wéér los. Ik laat het proces, ja het corona proces aan zichzelf. Als ik iets leer in deze periode is dat ik geen invloed heb op heel veel dingen. En hoe meer ik mij dat realiseer hoe meer ruimte en rust dat geeft...

Tot zover... zorg goed voor jezelf en elkaar en ... blijf gezond.

Veel licht en liefs,
Yvonne

Lief leven,

afbeelding: M. Maggs - Pixabay

December nodigt uit tot naar binnen keren. We gaan naar binnen om dat wat in ons altijd al aanwezig is te voeden, om zo in het voorjaar weer tot bloei te kunnen komen.

Mijn wereld wordt wat kleiner als ik naar binnen kijk. Ik kijk en voel. Ik zie waar ik bang ben, ik zie waar ik blij ben. Ik zie dat ik het niet weet.

Steeds vaker zijn er momenten op de dag dat ik een breuk maak. Een breuk met mijn gedachten en bewegingen die al jaren als vanzelf gaan. De breuk is het moment waarop ik mij herinner wie ik ten diepste ben. Als ik mijzelf de tijd gun dan neem ik de tijd om te verwijlen. Ik weet dat de plek van niet weten de allerbeste plek is om te verblijven. Te verwijlen. 

Ik leef het leven met het basale vertrouwen dat alles goed is, wat er zich ook aandient. Als ik niet 'wakker' ben word ik opgeslokt door mijn neuroses en leef ik wat ik denk en voel. Ik geloof dan wat ik denk en voel. Als ik wakker ben zie ik dat dit bewegingen en gedachten zijn van Ooit. Niet van Nu.

Ik zie dat de handrem eraf mag. Ik mag genieten van wat er zich aandient. Ik mag huilen om wat er zich aan dient. De makkelijke dingen en uitdagingen op mijn pad blijven bestaan maar vanuit vrijheid deal ik er mee. Ik voel me de tuimelaar. Onverwoestbaar. Ik wiebel maar ga niet om.

De afgelopen maanden waren uitdagend. Er waren dieptepunten en hoogtepunten.  Enorme wendingen, veel turbulentie en nog steeds niet stil.....Ik kan oprecht zeggen dat de dieptepunten niet fijn waren maar ook dat ik erg dankbaar ben dat ze er waren. Dat ik ze door mocht maken. Om te leren, om te zien, om verder te kunnen.  Verder met genieten van het leven. Omdat ik niet anders kan, niet anders wil.

Liefs, 
Yvonne

Ik wil bepalen

Ik wil bepalen
Ik bepaal wat jij doet,
ik bepaal wat jij denkt,
Ik wil bepalen.

Kinderen die veel willen bepalen ervaren we als dwingend en soms ronduit vervelend.
Wat zie jij als je verder kijkt dan dit gedrag?

Ik zie een jongetje wat geen regie heeft ervaren over zijn leven. Een leven waarin hij speelbal was van de emoties van zijn vader. Een leven waarin hij afhankelijk was van de stemming van zijn vader of hij weg gestuurd werd of dat hij juist nabij moest blijven om voor zijn vader te zorgen of om de scherven op te ruimen.

Niks te zeggen, niks te vinden, niks te voelen. Want wat heb ik aan mijn gevoel als het er niet toe doet?

Ik zie een jongetje wat een groot talent heeft om op de ander af te stemmen. Een jongetje wat feilloos weet wat de ander nodig heeft.

Op deze manier blijf ik veilig en gaat het goed met ons.

Ik zie een jongetje wat dus niet weet wat hij voelt, vindt of denkt.

Ik ben benieuwd naar jou en ik snap dat jij het ook een keer voor het zeggen wil hebben. Laten we samen ontdekken wat jij écht wil, waar jij écht behoefte aan hebt.
Wees welkom.

Het is er al

Ik rust in mijzelf
Ik vind mijzelf
Ik herken mijzelf

In mij leeft een verlangen maar ik hoef het niet na te jagen

De liefde is er
Altijd
Overal
Tussen iedereen

Je hoeft het alleen maar te herkennen. Herkennen begint bij herinneren
Her-inneren

Her-inneren van de liefde in jezelf, voor jezelf
En voor de hele wereld

Liefs!

💗Schrik!

Eerder schreef ik over gemis. Gemis als gevolg van houden van.... Ik schreef dat 'houden van' het gemakkelijke gedeelte was. O boy, was I wrong....

Omdat alles gemaakt is van liefde, is houden van er altijd. Soms groots en meeslepend, soms subtiel, soms heel stabiel en rustig. Houden van is er in veel vormen. Ik voel een een 'fortuned one' dat ik dat mag beleven en voelen voor anderen, dat ik me durf open te stellen.

Liefde voor mijzelf...
Dát is al best een dingetje.... Ik hou van mijn leuke en mooie kanten. Kan ik ook houden van mijn 'minder mooie kanten'? I'm trying. Als ik doorzie dat alles van liefde is gemaakt en dat ook de 'minder mooie dingen' een uitdrukking zijn van liefde (mijn drammerigheid is een verlangen naar iets...) dan voel ik liefde. Ook voor mijzelf.

Dan de volgende, deze lijkt het makkelijkste maar is het (voor mij) zeker niet: wat als iemand écht van je houdt? Ik heb gezien en gevoeld dat iemand echt van mij houdt. KABENG! Dat kwam zo diep binnen dat mijn hele wereld hevig begon te schudden want...
als iemand 'zomaar'  van mij houdt dan betekent dat ik daar geen, NUL, invloed op heb. Ik realiseerde mij op een diep niveau dat ik dus niets hoef te doen om een ander van mij te laten houden. Sterker nog, ik kán niets doen om daarvoor te zorgen. En dat is zowel bevrijdend als enorm schrikken. Bevrijdend omdat direct duidelijk wordt dat ik er niks voor hoef te doen, ik ben (en jij ook) precies goed en enorm de moeite waard om van te houden. Het is schrikken omdat mijn psyche, mijn systeem, maar al te graag wil geloven dat ik wél invloed heb. Van de schrik stort het beeld, over wie ik ben en hoe ik invloed heb op de wereld om mij heen, in elkaar.

Ná de schrik is er... ja juist, alleen maar liefde. Tóch mooi 💗.

Ik lees een blog terug en reageer: 

Van jaren geleden... en het klopt.
Ben ik dan niks opgeschoten? Ojawel!

Nog elke dag ont-dek ik en zie ik wie ik ten diepste ben. Net als jij en alle andere wezens op de wereld ben ik goed zoals ik ben. Ja, op dit punt, precies zoals je nu bent.
In de afgelopen periode wist ik dat weerstand en verzet niet helpend waren maar het was er wel. Het herkennen en erkennen en zelfs op momenten omarmen van dat alles maakt dat processen z'n gang kunnen gaan. En dan komt er ruimte. Nog meer ruimte om nog dieper te schouwen en te zien wat er allemaal leeft in mij. Het mag er allemaal zijn. Is dat prettig? Nee, niet persé. Zeker niet alles wat zichtbaar wordt is fijn. Maar erbij aanwezig blijven is wel de sleutel. Hoe meer ik aanwezig kan blijven bij al wat er leeft in mij, hoe eenvoudiger het wordt. Inderdaad, je moet er iets voor doen om ongelukkig te zijn. Zolang ik vast houd doe ik iets. Ik laat los. In vertrouwen.

Met dank aan veel lieve mensen in mijn omgeving die mij de ruimte geven en mij steunen in mijn pad van ont-dekken.

Ik denk dat ik vaker ga schrijven.... tot snel?!

Kompas

In mijn werk kom ik het vaak tegen: een kompas dat een beetje stuk is. Meestal is het niet onherstelbaar beschadigd.

Je kompas is je meest waardevolle bezit. Je wordt geboren met een kompas wat je prima kan vertellen wat goed is, wat klopt en wat niet. Het wijst je de weg in deze, toch wel, complexe wereld. De meeste kinderen voelen goed aan wie ze wel een knuffel willen geven en wie niet. Heb respect voor dit 'gevoel' en luister ernaar. Natuurlijk mag je kinderen leren wat sociaal gezien van ze verwacht wordt, wat sociaal gezien handig is. Vertel ze ook dat ze op zichzelf mogen vertrouwen. Dat wat zij waarnemen, deep down, erkend mag worden. Dat ze ernaar mogen luisteren.

Een lieve collega vroeg mij wat ik nodig had als kind van gescheiden ouders. Ik had graag gehoord dat ik mocht vertrouwen op mijn kompas. Dan had ik geweten dat alles wat ik voelde en dacht okay was. Dat het er mocht zijn. Dat ik er mocht zijn, precies zoals ik was (ben).

Wat gebeurt er er als niemand is die je vertelt dat je op je kompas mag vertrouwen? Je gaat misschien denken dat jouw gedachten en gevoelens niet kloppen. Want: je ouders of je juf of je buurman vertellen je dat het 'onzin' is wat jij denkt. Of 'dat het wel mee valt'. Als je dat vaak hoort dan deel je niet snel meer wat jij denkt en voelt. Als je de indruk krijgt dat jij met jouw gedachten en gevoelens afwijkt van wat mainstream* is, dan treed er een mechanisme in werking welke ervoor zorgt dat jij overleeft in jouw sociale context. Je voelt, ervaart niet eens meer wat er deep down in jou leeft.... in een doosje en dicht. Weg. Doorleven.

Zonde!!

Maar als je geluk hebt.... kom je iets of iemand tegen waardoor je kompas aangeraakt wordt. Iemand die je erop wijst dat je überhaupt een kompas hebt. En dat je er naar mag luisteren. Eerst goed luisteren en dan hoor je het fluisteren. Hoe meer je luistert hoe luider de stem wordt. Dit is je 'interne kompas' of met een mooi woord je 'wijsheidsgeest'.

In mijn werk met kinderen mag ik ze wijzen op dit kompas. Ik kan ouders uit leggen dat kinderen soms een 'verkeerde' afslag (aanname) nemen in hun hoofd maar dat ze flexibel genoeg zijn om terug te keren naar hun pad. Ik kan ouders wijzen op hun eigen wijsheidsgeest en dat zij mogen vertrouwen...vertrouwen op hun kind én op zichzelf.

Het is mooi en waardevol om mee te mogen lopen op een stuk van iemands levenspad. Zij komen bij mij om iets te leren maar zij leren mij net zoveel! Ik leer in elk contact met iedereen, groot en klein. Door hen te herinneren aan hun kompas her-inner ik mijzelf aan mijn kompas.

Dankjewel dat ik dit mag aanwijzen, dankjewel dat jullie mij her-inneren.

Enne:
*mainstream: bestaat niet. Maar: hoe meer mensen hun kompas negeren hoe meer we ons allemaal gaan aanpassen aan iets waarvan wij denken dat het 'mainstream' is. Waardoor er een vicieuze cirkel ontstaat waarin veel mensen een verwrongen versie van zichzelf worden.