Kompas

In mijn werk kom ik het vaak tegen: een kompas dat een beetje stuk is. Meestal is het niet onherstelbaar beschadigd.

Je kompas is je meest waardevolle bezit. Je wordt geboren met een kompas wat je prima kan vertellen wat goed is, wat klopt en wat niet. Het wijst je de weg in deze, toch wel, complexe wereld. De meeste kinderen voelen goed aan wie ze wel een knuffel willen geven en wie niet. Heb respect voor dit 'gevoel' en luister ernaar. Natuurlijk mag je kinderen leren wat sociaal gezien van ze verwacht wordt, wat sociaal gezien handig is. Vertel ze ook dat ze op zichzelf mogen vertrouwen. Dat wat zij waarnemen, deep down, erkend mag worden. Dat ze ernaar mogen luisteren.

Een lieve collega vroeg mij wat ik nodig had als kind van gescheiden ouders. Ik had graag gehoord dat ik mocht vertrouwen op mijn kompas. Dan had ik geweten dat alles wat ik voelde en dacht okay was. Dat het er mocht zijn. Dat ik er mocht zijn, precies zoals ik was (ben).

Wat gebeurt er er als niemand is die je vertelt dat je op je kompas mag vertrouwen? Je gaat misschien denken dat jouw gedachten en gevoelens niet kloppen. Want: je ouders of je juf of je buurman vertellen je dat het 'onzin' is wat jij denkt. Of 'dat het wel mee valt'. Als je dat vaak hoort dan deel je niet snel meer wat jij denkt en voelt. Als je de indruk krijgt dat jij met jouw gedachten en gevoelens afwijkt van wat mainstream* is, dan treed er een mechanisme in werking welke ervoor zorgt dat jij overleeft in jouw sociale context. Je voelt, ervaart niet eens meer wat er deep down in jou leeft.... in een doosje en dicht. Weg. Doorleven.

Zonde!!

Maar als je geluk hebt.... kom je iets of iemand tegen waardoor je kompas aangeraakt wordt. Iemand die je erop wijst dat je überhaupt een kompas hebt. En dat je er naar mag luisteren. Eerst goed luisteren en dan hoor je het fluisteren. Hoe meer je luistert hoe luider de stem wordt. Dit is je 'interne kompas' of met een mooi woord je 'wijsheidsgeest'.

In mijn werk met kinderen mag ik ze wijzen op dit kompas. Ik kan ouders uit leggen dat kinderen soms een 'verkeerde' afslag (aanname) nemen in hun hoofd maar dat ze flexibel genoeg zijn om terug te keren naar hun pad. Ik kan ouders wijzen op hun eigen wijsheidsgeest en dat zij mogen vertrouwen...vertrouwen op hun kind én op zichzelf.

Het is mooi en waardevol om mee te mogen lopen op een stuk van iemands levenspad. Zij komen bij mij om iets te leren maar zij leren mij net zoveel! Ik leer in elk contact met iedereen, groot en klein. Door hen te herinneren aan hun kompas her-inner ik mijzelf aan mijn kompas.

Dankjewel dat ik dit mag aanwijzen, dankjewel dat jullie mij her-inneren.

Enne:
*mainstream: bestaat niet. Maar: hoe meer mensen hun kompas negeren hoe meer we ons allemaal gaan aanpassen aan iets waarvan wij denken dat het 'mainstream' is. Waardoor er een vicieuze cirkel ontstaat waarin veel mensen een verwrongen versie van zichzelf worden.