Lief leven,

afbeelding: M. Maggs - Pixabay

December nodigt uit tot naar binnen keren. We gaan naar binnen om dat wat in ons altijd al aanwezig is te voeden, om zo in het voorjaar weer tot bloei te kunnen komen.

Mijn wereld wordt wat kleiner als ik naar binnen kijk. Ik kijk en voel. Ik zie waar ik bang ben, ik zie waar ik blij ben. Ik zie dat ik het niet weet.

Steeds vaker zijn er momenten op de dag dat ik een breuk maak. Een breuk met mijn gedachten en bewegingen die al jaren als vanzelf gaan. De breuk is het moment waarop ik mij herinner wie ik ten diepste ben. Als ik mijzelf de tijd gun dan neem ik de tijd om te verwijlen. Ik weet dat de plek van niet weten de allerbeste plek is om te verblijven. Te verwijlen. 

Ik leef het leven met het basale vertrouwen dat alles goed is, wat er zich ook aandient. Als ik niet 'wakker' ben word ik opgeslokt door mijn neuroses en leef ik wat ik denk en voel. Ik geloof dan wat ik denk en voel. Als ik wakker ben zie ik dat dit bewegingen en gedachten zijn van Ooit. Niet van Nu.

Ik zie dat de handrem eraf mag. Ik mag genieten van wat er zich aandient. Ik mag huilen om wat er zich aan dient. De makkelijke dingen en uitdagingen op mijn pad blijven bestaan maar vanuit vrijheid deal ik er mee. Ik voel me de tuimelaar. Onverwoestbaar. Ik wiebel maar ga niet om.

De afgelopen maanden waren uitdagend. Er waren dieptepunten en hoogtepunten.  Enorme wendingen, veel turbulentie en nog steeds niet stil.....Ik kan oprecht zeggen dat de dieptepunten niet fijn waren maar ook dat ik erg dankbaar ben dat ze er waren. Dat ik ze door mocht maken. Om te leren, om te zien, om verder te kunnen.  Verder met genieten van het leven. Omdat ik niet anders kan, niet anders wil.

Liefs, 
Yvonne