Omdat alles gemaakt is van liefde, is houden van er altijd. Soms groots en meeslepend, soms subtiel, soms heel stabiel en rustig. Houden van is er in veel vormen. Ik voel een een 'fortuned one' dat ik dat mag beleven en voelen voor anderen, dat ik me durf open te stellen.
Liefde voor mijzelf...
Dát is al best een dingetje.... Ik hou van mijn leuke en mooie kanten. Kan ik ook houden van mijn 'minder mooie kanten'? I'm trying. Als ik doorzie dat alles van liefde is gemaakt en dat ook de 'minder mooie dingen' een uitdrukking zijn van liefde (mijn drammerigheid is een verlangen naar iets...) dan voel ik liefde. Ook voor mijzelf.
Dan de volgende, deze lijkt het makkelijkste maar is het (voor mij) zeker niet: wat als iemand écht van je houdt? Ik heb gezien en gevoeld dat iemand echt van mij houdt. KABENG! Dat kwam zo diep binnen dat mijn hele wereld hevig begon te schudden want...als iemand 'zomaar' van mij houdt dan betekent dat ik daar geen, NUL, invloed op heb. Ik realiseerde mij op een diep niveau dat ik dus niets hoef te doen om een ander van mij te laten houden. Sterker nog, ik kán niets doen om daarvoor te zorgen. En dat is zowel bevrijdend als enorm schrikken. Bevrijdend omdat direct duidelijk wordt dat ik er niks voor hoef te doen, ik ben (en jij ook) precies goed en enorm de moeite waard om van te houden. Het is schrikken omdat mijn psyche, mijn systeem, maar al te graag wil geloven dat ik wél invloed heb. Van de schrik stort het beeld, over wie ik ben en hoe ik invloed heb op de wereld om mij heen, in elkaar.
Ná de schrik is er... ja juist, alleen maar liefde. Tóch mooi 💗.
