Lief leven,

We leven in een bijzondere tijd. We noemen het 'de corona crisis'. Ik kan niet werken dus er is veel tijd voor... van alles en ook helemaal niks.
Ik practiseer, ik neem deel aan een online retraite. Ben soms bang om ziek te worden. Als er iemand ziek is geworden dan start de corona calculator op: wanneer heb ik diegene gezien? Wie heeft er contact gehad? Zit ik, of een van mijn meest dierbaren, in de gevarenzone? Ik zie hoe ik worstel met de regels op sommige dagen. Ik zie hoe ik mij schuldig voel als ik geniet van de dag en geen idéé heb van de drama's die zich in een soort parallel universum (het ziekenhuis) lijken af te spelen. Ik balanceer tussen willen weten en niet willen weten. Ik wil weten hoe het met de wereld gaat, ik wil weten of iedereen gezond is of niet. En ik wil het niet weten omdat het enorme onrust veroorzaakt soms en veel energie vraagt. Het lijkt me niet egoistisch om zo nu en dan even terug te stappen uit de wereld om 'te herbronnen'. Wat kan ik doen?

Ik kan ervoor zorgen dat het goed met mij gaat zodat ik geheel volgens het vliegtuigprincipe (eerst jezelf O2 geven en daarna je kinderen) na Corona up and running om anderen te ondersteunen.

Ondertussen maak ik mij soms zorgen om mijn inkomen (wég) en tegelijkertijd rust ik in een diep vertrouwen dat het goed komt. Goed is. Ik zie nog meer bijzondere mechanismes in mijzelf. Eerst de realisatie dat mijn inkomen volledig weg valt. Dat betekent dat ik nu mijn pensioen op moet gaan eten. Natuurlijk is dat een fiks drama maar ik voel me sterk omdat ik nog steeds in staat ben om voor mijzelf en mijn meisjes te zorgen. Daarna komt de overheid met een regeling waar ik heel blij mee ben. Daardoor kan ik zowel op de korte en lange termijn voor mijzelf en de meisjes blijven zorgen! Hiephiephoeraaa. Maar wat bijzonder dat ik van de 'hiephierphoeraa'  in de stress kan schieten omdat het niet duidelijk is, zoekend naar informatie. Ineens plaats ik mijzelf weer in de 'afhankelijke' positie. En wat een illusie is dat eigenlijk!

Feitelijk is er namelijk niks veranderd. Ik wacht af, ik doe wat ik kan doen. Ik werk met kinderen en ouders wanneer het kan via videobellen. Ik moet echt erkennen dat ik graag goede kwaliteit wil leveren en enorm veel moeite heb met 'een beetje minder kwaliteit' door te video bellen. Ik leer mijn lat los te laten om hem vervolgens ook weer op te pakken en opnieuw gefrustreerd te raken. Zo ook over mijn inkomen: de ene keer berust ik en vertrouw ik op het goede, de andere keer ben ik gefrustreerd aan het zoeken naar mogelijkheden om de schade te beperken.

En nu, ik lach even om mijzelf, er is weer niks verandert. Dus laat ik maar wéér los. Ik laat het proces, ja het corona proces aan zichzelf. Als ik iets leer in deze periode is dat ik geen invloed heb op heel veel dingen. En hoe meer ik mij dat realiseer hoe meer ruimte en rust dat geeft...

Tot zover... zorg goed voor jezelf en elkaar en ... blijf gezond.

Veel licht en liefs,
Yvonne