Misschien is 'betere ik' niet het juiste woord. Het is een 'ik' die meer compassie heeft met zichzelf. Die milder is naar zichzelf en kan zeggen: ik zie jou, ik zie dat jij je best doet. Ik zie dat je je best doet om anderen niet te kwetsen, om anderen te begrijpen. Maar neem je tijd. Wacht geduldig af (hoe doe je dat in godsnaam??) en je zult zien dat het wel komt. Vanzelf.Dat is dan hoe het zou kunnen gaan. In theorie.
In de praktijk ben ik meer iemand van duwen en trekken aan een proces. Actie in de tent! Met kinderen heb ik geduld maar met mijzelf en andere grote mensen minder... Ik denk dat ik mijn 'geduld potje' leeg maak met de kinderen.
Tja...wat ga ik daar aan doen? Meer geduld 'maken' of mijn geduld beter verdelen? Ik weet het niet. Misschien moet ik daar ook wel geduldig op wachten, tot ik het wel weet....Tot die tijd doe ik waarvan ik denk dat het goed is. Het beste voor mijzelf én mijn omgeving. Vind je dat ik er even niks van bak? Zeg het tegen mij. Een leerproces duurt een leven lang dus ik heb nog wel wat tijd.
O!
Wat zeg ik nou? Zit daar mijn geduld? Mijn vertrouwen in het proces? Is dat het geheim van ' een leven lang leren'? Ik voel me ineens een stuk geduldiger! En een geduldigere Yvonne is wellicht wel een verbeterde versie.....veel kleine stapjes maken één grote....
